Onze eerste zoon is via een gewone standaard bevallingprocedure gekomen. Maw: s morgens de vliezen gebroken, weeën die kwamen en rond middernacht naar het ziekenhuis vertrokken. Als het zover is wordt de gynaecoloog opgebeld, op commando gaan persen, baby eruit gynaecoloog weg. Dan nog enkele dagen in het ziekenhuis blijven waar je ’s morgens om 7.30u wordt gewekt nét toen je eindelijk wat slaap had gevat en waar iedereen zo binnen en buiten loopt.
Bij de komst van onze tweede zoon planden we poliklinisch te bevallen. Gezien je thuis alles op je eigen tempo kan doen en we reeds een zoon hadden rondlopen lag deze keuze voor de hand. Rond 33 weken begon ik te twijfelen of een thuisbevalling een optie zou zijn. Voordeel is de deur hélemaal niet uit te moeten, bevallen met een vroedvrouw en geen epidurale. Bij mijn eerste zwangerschap vond ik dat deze pijnbestrijding zeer gemakkelijk werd aangeboden (bijna op een dienblaadje, zonder ernaar te vragen) nét op het moment dat je op je zwakste bent. Nét op dat moment heb je eerder mensen nodig die je steunen en moed inspreken in plaats van meteen epidurale voor te stellen.
Na mijn eerste consult met Nathalie was de keuze gemaakt. Ik wou thuis bevallen. Bovendien bleek bevallen in een bevallingsbad ook mogelijk te zijn, dat wat ik bij mijn eerste zwangerschap ook graag had gewild. Op 40 weken bleek onze zoon nog geen zin te hebben om te komen. De dagen gingen voorbij en ik begon lichtjes angst te hebben om ingeleid te worden en dus toch in het ziekenhuis te belanden en niet in ons gezellig huisje. Maar op 41 weken werd ik rond 3u wakker en maakte een klein vreugdedansje want er waren weeën. Rond 9u belden we Els want de weeën volgden elkaar sneller op. Toen zij aankwam vertelde ze dat we rond de middag onze zoon al zouden kunnen vasthouden. Volhouden dus! Rond 10.30u ben ik in het bevallingsbad gaan zitten en sloop Leentje binnen. Iets voor 11u was onze zoon Seppe er! Alles verliep volgens eigen tempo. Bij mijn eerste zwangerschap dacht ik dat je een baby er echt “uit moet persen” maar nu bleek dat je lichaam eigenlijk alles zelf doet (alleen moet je iets meer geduld hebben). Na de bevalling hebben Els en Leentje ons in bed gestopt en volgde een namiddag met enkel “qualitytime”. Niemand die zomaar kon binnenvallen. De dagen nadien heb ik veel hulp gehad aan de persoonlijke opvolging en tips. Een badje geven (tummietub) was bij onze eerste zoon niet altijd een pretje maar Seppe geniet er echt van nu wij de juiste aangeleerde technieken gebruiken.
We willen jullie dan ook ontzettend bedanken om ons “last minute” nog te willen opvolgen en de goede zorgen! Ik had mij zo’n thuisbevalling niet mooier kunnen voorstellen! Bedankt!