Een geboorteverhaal. Elke keer als ik er eentje lees of hoor, doet het mij alleen maar veel pijn. Geen vreugde, geen trots, geen opluchting, enkel een pijnlijke herinnering aan hoe het, net als de zwangerschap, helemaal niet liep zoals het hoort. Je moet je optrekken aan de kleine dingen, aan de goeie dingen, een gezond en mooi kindje, maar dat neemt het verdriet en de grote teleurstelling niet weg.

Gelukkig had ik wel de steun van mijn vroedvrouwen, ook al heeft hun cursus en de yoga dus ‘niets uitgehaald’ omdat mijn verhaal zo bizar gelopen is. Marc had gelukkig de nodige ondersteuning van iemand die ons tenminste wat beter kent, toen het allemaal zo bizar liep. Ook hij was dus in goede handen. Ik kon dankzij Leentje wél vanaf het begin bij Alexander zijn in plaats van in de recovery. Alexander mocht aan mijn borst liggen, ook al kwam er de eerste drie weken amper melk uit en is het sindsdien een constante strijd om ‘bij’ te blijven, al is het dan alleen maar overdag. Een poging om toch dat te laten verlopen zoals ik geloof…

Met Els klikte het enorm op ‘energetisch’ vlak. Ook al lijkt het zo dat het allemaal niet veel heeft uitgehaald, haar woorden en aanwezigheid en zoveel meer zijn wel een steun.
Ik raad iedereen aan om een vroedvrouw aan te spreken voor, tijdens en na… dát zou ik alvast niet veranderen als er ooit een tweede komt.
Bedankt Els, Leentje en Nathalie, voor jullie warmte, advies en goede zorgen.