Veel kindjes krijgen, en dat in het geboortehuis van Els, een vriendin sinds altijd. Dat was mijn droom :-). Het liep iets anders dan ik voor ogen had, maar momenteel zijn we dolgelukkig met, apetrots op en oneindig dankbaar voor onze drie kindjes.
Nora was de eerste. Koppig als ze was (en is!), bleef ze hardnekkig in stuit liggen tot er niets anders op zat dan een geplande keizersnede. Deze verliep heel vlot, net als het herstelproces nadien, en ik blik er dan ook met mooie herinneringen op terug. Els kon dan wel de bevalling niet doen, toch stond ze ons bij van het begin tot het einde. Na de operatie mocht ik al snel naar mijn baby’tje en Els hielp haar om de borstvoeding te ontdekken.
Nummer twee, Lieze, kon wel op de natuurlijke manier ter wereld komen, maar doordat ik al een keizersnede had gehad, was bevallen in het geboortehuis uitgesloten. Jammer, maar ik was al lang blij dat ik toch nog natuurlijk zou kunnen bevallen. Toen het zover was, wist ik even niet meer waarom ik zo had uitgekeken naar iets wat zo intens veel pijn doet, maar ik denk nog altijd weemoedig terug aan dat moment. Ik beviel in het UZA maar heb behalve Els (en mijn partner) niemand gezien. We zaten met ons drie, en even later vier, in onze rustige cocon middenin het hectische reilen en zeilen van een druk ziekenhuis. Zalig…
Deze keer liep het weer anders. Hannes liet wat langer op zich wachten. Voorweeën kwamen en gingen, al wekenlang, maar verder gebeurde er weinig. Op de tweede dag overtijd besloot Els een hartfilmpje te laten maken omdat zijn harttonen vrij hoog lagen. Niets aan de hand, werd bevestigd na een half uurtje aan de monitor. Het was ondertussen middernacht en ik viel toch maar in slaap dus we besloten terug naar huis te gaan. Els vertrok dus met ons terug naar de parking. Wie het UZA kent, weet dat de loopafstanden daar de moeite kunnen zijn, en tijdens die wandeling veranderde alles. Ik kreeg nu echte weeën, die serieus pijnlijk waren, en toen we op de parking aankwamen, brak mijn water. Een minuut later was ik niet meer in staat om zelf naar de verloskamer te wandelen dus reed Els mij in de rolstoel weer naar boven. Om de haverklap moesten we stoppen omdat ik tijdens de -ondertussen zeer pijnlijke weeën- het rollen niet kon verdragen. Onderweg werd ik misselijk, moest ik –jawel- overgeven en ging ik blijkbaar van een dikke 2 cm naar de volle 10 cm ontsluiting. Een weeënstorm noemen ze dat, dacht ik? Tegen de tijd dat we weer bij de verloskamers waren, zat ik al scheef in de rolstoel en had ik het gevoel dat Hannes eruit ging vallen. In allerijl maakte Els zelf een bed op dat net was vrijgekomen en hielp ze me van de rolstoel naar het bed te verhuizen. Daar even hevig persen en voor ik het goed en wel doorhad, was Hannes’ hoofdje geboren. Els hielp hem om zijn handje uit de weg te halen en floeps, bij de volgende wee was hij er helemaal. Ik kon het bijna niet geloven, een uur daarvoor had ik nog geen pijn en dacht ik te gaan slapen, het persen duurde nog geen kwartier, mijn onderbroek en slippers lagen nog verspreid tussen de rolstoel en het bed… Voor mij was dit een droomscenario. De tekst op het geboortekaartje, ‘Veilig geland!’, had niet toepasselijker kunnen zijn!
Ik ben dus uiteindelijk niet één keer in het geboortehuis bevallen, maar elke bevalling was voor mij een fantastische ervaring waar ik direct opnieuw voor zou tekenen. Dit hele proces zonder de begeleiding en ondersteuning van Els kan ik me ook niet voorstellen. Zowel tijdens de zwangerschap, bevalling en het kraambed, was haar rol voor mij onmisbaar. Ook toen het tussen onze drie gezonde kindjes af en toe misliep (vroegtijdige miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschap), kon ik telkens bij haar terecht. Dus Els, laat me je via deze weg nog maar eens enorm bedanken voor dit alles! Als we het geluk hebben dit nog eens te mogen meemaken, weten we je opnieuw te vinden!!