Door de spoedkeizersnede bij ons eerste zoontje door preeclampsie en Hellp had ik de wens om deze maal natuurlijk te bevallen. Sowieso in het ziekenhuis, maar ik kon wel met Els en Leentje bevallen in het Uza. Door de voorgeschiedenis werd ik goed opgevolgd door Dr. Leroy in het Uza en door Leentje en Els van het geboortehuis. Dat zorgde er voor dat ik wekelijks een check-up had.

Op 29 september moest ik terug op controle in het ziekenhuis, omdat mijn bloeddruk tijdens de laatste controles naar de hoge kant was. Ook deze maal. Daarom werd er beslist om me in te leiden voor dat er andere symptomen zouden beginnen.
De inleiding zou ’s avonds plaats vinden. Ik bleef in het ziekenhuis en Michael kwam nog even langs met Phill. Hij deed Phill daarna naar zijn mama en Michael kwam terug naar mij. Ik was blij dat ik mijn kleine man nog gezien had.

Het ballontje werd rond 20u geplaatst en ik kreeg al regelmatig een kramperig gevoel. Die nacht sliep ik al bij al “goed”; ’s morgens werd dan de gel er ingespoten, want het ballontje had nog niet veel werk gedaan. De gel bracht wel wat de weeg van weeen, maar van opening niet echt. Ook het ballontje bleef gewoon zitten en na 4u werd er een 2de maal ingespoten. Dat was dan al 17u ’s avonds ozfo. Dat zorgde er eindelijk voor dat het ballonnetje loskwam, maar veel opening was er nog niet 3cm ofzo… Nadat het ballontje was losgekomen werd er beslist om mij extra medicatie toe te dienen, omdat er echt weinig beweging kwam. Enkel vond onze kleine man dit niet leuk… Hij reageerde er op dus ze konden niet veel meer doen, want meer medicatie kon dus niet.
Ik bleef al die tijd rustig en vangde de weeen zo goed mogelijk op.
Rond 22u hebben we gebeld naar Els, om toch maar even naar het ziekenhuis te komen. (We hadden al die tijd telefonisch contact gehad) Toen zij er was, is zij onmiddelijk info gaan inwinnen bij de gynaecoloog van wacht, … al gauw werd duidelijk dat het nog niet voor direct was.
Het woord epidurale en keizersnede kwam ter sprake. Ik was op het einde van mijn latijn aan het geraken en werd echt misselijk en overgeven van vermoeidheid. Ik viel tussen de weeen precies in slaap…. De Gynaecoloog zei om nog even te wachten met ks, omdat er toch precies vooruitgang kwam. Omdat ik zo uitgeput was, heb ik toch samen met Els beslist om te kiezen voor epidurale ook omdat er toch een reeele kans op ks kwam. Dat deed me echt zo een deugd en vond precies mijn 2de adem.
Na lang wikken en wegen is er gekozen van keizersnede. Uiteindelijk was ik blij, want ik was zo op.En voelde mijn ogen verschillende keren tijdens de ks dicht vallen.
Onze kleine man zag het levenslicht om 3u55 op 1 oktober. Borr werd meteen bij mij gelegd. Maar omdat ik mij even onwel voelde worden, werd hij in de armen van de trotse papa gelegd. De ks was op de materniteit zelf gebeurd. Wat er voor zorgde dat Michael en Borr de hele tijd bij mij zijn mogen blijven toen ze mij aan het ‘dichtnaaien’ waren. Zalig was dat! We zijn meteen naar onze kamer gegaan en Borr werd aan de borst gelegd. Meteen was hij vertrokken. Dat was genieten. Vanaf dan heeft hij de hele tijd bij mij gelegen en heeft hij zijn eigen bedje niet eens gezien.
Het wegen en meten is pas na ons slaapje gebeurd.
Het was dan wel geen natuurlijke bevalling, maar ik heb het toch geprobeerd. En de ervaring erna was zo zalig!!!

Ik wil daarom Els en Leentje nogmaals bedanken voor de goede opvolging en de raad en daad bij onzekerheden.

XXX