Ons verhaal.

Ik wist al voor ik zwanger was dat ik in het Geboortehuis wou zijn.
Ik kan ook niet zeggen waarom maar gelukkig dacht mijn vriend er net hetzelfde over! 🙂
We wonen aan de overkant van de straat en kijken dus op het geboortehuis, wat een prettig gevoel gaf.
Dus toen we zwanger waren mailde ik naar het geboortehuis met al onze vragen (bellen vond ik te spannend. Ik had even tijd nodig om alles op een rijtje te zetten. 🙂 ).
We hadden heel veel vragen en mochten al snel langskomen.
In de familie van mijn vriend komt epilepsie voor. De erfelijke vorm. Daar waren we wel een beetje bang voor en we wouden wat antwoorden.
Het eerste gesprek ging dan ook vooral daarover. Maar we kregen niet echt de antwoorden die we wouden.
Op die moment waren we wel wat teleurgesteld maar achteraf gezien was het gewoon heel logisch dat er geen antwoorden waren op onze vragen.
Onze volgende afspraak was een maand later en nu had Els wel de tijd gekregen om wat opzoekwerk te doen en waren we gerustgesteld!
We hadden nu echt het gevoel dat we met al onze vragen en twijfels hier terecht konden.
Elk gesprek duurde ook een dik uur.
Eerst wat praten over hoe het gaat, loopt alles vlot? Zijn we ergens onzeker over? Zijn er klachten of kwaaltjes? …
Tot het moment waar we dan toch het meest naar uit keken. Het horen kloppen van het hartje!
Hoe leuk we het ook vonden om foto’s te krijgen bij de verplichte bezoekjes aan de gyneacoloog, het was toch fijn om gewoon rustig te kunnen babbelen met elkaar en elkaar ook wel beter te leren kennen en vooral te luisteren naar ons baby’tje.

We wisten ook al van voor we zwanger waren dat we het geslacht van ons kindje niet wouden weten. Spannend tot het laatste!
De gyneacoloog mocht zich natuurlijk ook niet verspreken. Gelukkig is dit nooit gebeurd!
We waren ook wel aan het twijfelen waar we wouden bevallen. In het Geboortehuis of toch in het ziekenhuis.
Uiteindelijk hebben we toch voor het Geboortehuis gekozen en daar hebben we geen spijt van gehad! Het is alleen een beetje anders gelopen…

De cursussen die werden gegeven waren ook super! Je kreeg alle info mee die je nodig had. Geen overbodige dingen die je toch niet begrijpt. Het was echt fijn om het gevoel te hebben dat je toch een beetje voorbereid was. In hoeverre dat mogelijk is natuurlijk 🙂

Ik heb eigenlijk een heel fijne zwangerschap gehad. Enkel mijn rug deed moeilijk. Ik kon al snel niet meer gaan werken en dat vond ik wel jammer want ik werkte met kindjes en vond dat geweldig!
Dus op het einde van de zwangerschap was ik wel blij dat het eindelijk zover was.
Ik was niet bang voor de bevalling. Ik voelde dat ik het kon.

Op de dag van de bevalling zijn mijn weeën ’s nachts begonnen. Mijn vriend werkte toen nog als bakker en hij was net weg toen ik hem belde om toch maar naar huis te komen.
Dan hebben we nog een paar uur samen gewacht en dan tegen de ochtend naar het geboortehuis gestapt. Daar was Els om ons op te vangen. Alles ging zo rustig en vanzelf. Er waren niet veel woorden nodig. Ieder deed zijn ding. Ik was vooral met mezelf bezig, mijn vriend was er als ik iets nodig had en Els was in de kamer ernaast. Ideaal! Ik moest maar gewoon roepen en Els was er. Wat een heel fijn gevoel was.
Mijn vriend was de hele tijd bij mij. Hij deed exact wat ik nodig had! Wat ook weer heel leuk was. Want dat is toch een beetje afwachten 🙂
Toen de weeën sneller volgden was opeens Leentje daar. Ik voelde toen dat het niet lang meer ging duren. Het was net middag en ik moest persen.
Alleen voelde ik na een tijdje dat het niet lukte. Heel gek!
Els en Leentje hebben er alles aan gedaan om het toch te doen lukken maar uiteindelijk hebben ze toch beslist om naar het ziekenhuis te gaan. Stond niet op de planning…
Met persweeën in de auto! Els zei geen woord. Waar ik haar zo dankbaar voor was!
Dit was iets wat ik even alleen moest doen.
In het ziekenhuis aangekomen werd ik meteen geholpen door de vroedvrouwen en de gyneacoloog.
Maar Els week geen centimeter! Echt een fijn gevoel dat je kan vertrouwen op de persoon die al heel de tijd bij jou is.
Ons kindje zat dus met het hoofdje een beetje verkeerd en daarom lukte het me niet om het alleen te doen. Maar met een beetje hulp was de baby er na een paar keer persen.
Wat een opluchting!
We wisten dus nog steeds niet of het een jongen of een meisje was.
We hadden eigenlijk op die moment ook niet echt behoefte om het al te weten. We waren gewoon blij en opgelucht dat alles oke was.
Na een paar minuten hebben we dan toch gekeken wie dat kleine kindje op mijn borst was.
Een meisje!
Dit heb ik voor mezelf toch ook nog wel een paar keer herhaald. 🙂 Ik kon het nog niet geloven.
Dat is wel het nadeel als je het geslacht niet weet. Je kan je er niet op voorbereiden.
Maar wat maakte het uit?
Ons kindje was er en het was gezond!
Wat een mooi gevoel…
Onze lieve kleine Ellis!
Ondertussen was Els druk bezig met alles te regelen voor ons.
Gek dat je alles vergeet wat er rondom gebeurt!

Door omstandigheden moesten we langer in het ziekenhuis blijven. Maar dat vonden we eigenlijk niet zo erg. We hielden niet zo van drukte en bezoek en nu was dat beperkt tot het minimum…
De dagen erna kwamen Els, Leentje en Rosanne op bezoek.
Elke keer als ze op bezoek kwamen konden we dan onze vragen stellen. Want ja, die waren er nu ook weer natuurlijk! Ook hadden de vroedvrouwen hun vragen.
Maar heel rustig en in een fijne sfeer. Hoe voelden wij ons als ouders? Hoe deed Ellis het? At ze goed? Sliep ze goed? Konden wij onze rust vinden?
Dagen en weken gingen voorbij en uiteindelijk waren de bezoekjes ook weer gedaan. Wat we wel heel jammer vonden!
Gelukkig wonen we aan de overkant van het Geboortehuis en komen we af en toe eens iemand tegen 😉

Els, Leentje en Rosanne
Bedankt om te doen wat jullie doen!