Na het eerste bezoek aan de gynaecoloog besloten we dat we thuis gingen bevallen en ons gingen laten opvolgen door een vroedvrouw. Zo’n koude-ziekenhuis-bevalling was niets voor ons. Ik begon de bevalling te romantiseren, mijn weeën zouden in de late avond beginnen en met de eerste maartse zonnestralen zou ons kindje geboren worden. De stilte en donkerte van de nacht gingen mijn vriend zijn. De weeën zou ik zo lang mogelijk alleen opvangen en mijn man zou ik ook laten slapen. Misschien zou zelfs de vroedvrouw te laat komen ;-)! De laatste weken voor de bevalling… alles stond klaar voor de thuisbevalling- dacht ik eraan om toch een mini-koffertje in te pakken want stel je voor dat we toch even naar het ziekenhuis zouden moeten gaan…
Ik werd wakker van de weeën die iets na middernacht opkwamen. Ik besloot om even te douchen… waren het goede weeën dan zouden ze doorzetten. Ik kroop terug in bed en maakte mijn man wakker zodat hij mij gezelschap kon houden. Hij wou dan maar opstaan om te douchen en ik ging wat afwassen om toch een beetje bezig te zijn. Tegen 4 uur besloot ik om opnieuw te douchen omdat dat de weeën verzachten. Om 4.30 brak eindelijk mijn water met een plof. Het bad werd gevuld want ik was aan het bevallen… hoera! Tegen 6.30 moest mijn man de vroedvrouw bellen, ik wou weten hoe lang het nog ging duren. Els kwam er een uurtje later aan en op dat moment had ik mijn dieptepunt bereikt. Ik was radeloos en wist niet meer wat ik moest doen! Door Els haar aanwezigheid vond ik terug de rust en kon ik de focus terug leggen op mijn ademhaling. We gingen verder, de uren vlogen voorbij maar de bevalling schoot niet verder op. Rond 16 uur besloten we om naar het ziekenhuis te gaan. Buiten komen, de koude in en weg was de schemering, de warmte en de gezelligheid van ons huis. In ons huis leek het precies of de tijd stil stond, het was enkel wij met ons drieën.
Tijdens de autorit naar het ziekenhuis bracht Els het thema “pijnstilling” ter sprake. In het ziekenhuis aangekomen probeerde de vroedvrouw mij te overtuigen om toch nog natuurlijk te bevallen. Aangezien ze niet kon garanderen hoelang het nog ging duren, ging ik toch voor de epidurale en de weeënopwekkers kreeg ik er gratis bij. Els bleef bij ons en verzorgde de communicatie tussen het ziekenhuispersoneel en ons want dat was soms nodig. Tegen 19u was de anesthesist beschikbaar en kon het vooruitgaan. Tegen 23u kwam het verdict: het baby’tje lag niet goed en was na een uurtje persen onvoldoende ingedaald. Bovendien waren we bijna 24 uren bezig, het baby’tje moest komen via keizersnede. Ik werd klaargemaakt en om exact 2.15 werd Mina geboren!
De dagen erna bleven we positief over de bevalling want we geloven dat we alle stappen op de juiste moment hebben gezet. Ondertussen zijn we enkele weken verder en ik kan mij de bevalling en de eerste uren met Mina niet haarscherp herinneren en dit vind ik pijnlijk. Konden we de bevalling nog maar eens overdoen niet om dingen anders te doen maar enkel voor de herinneringen. Door ons verhaal neer te schrijven en er over te praten kan ik het ook voor een stuk loslaten.
Voor de warme begeleiding voor, tijdens en na de bevalling van Els en Leentje niets als dankbaarheid, dankbaarheid die we niet in woorden kunnen uitdrukken.