Ik noem ze weleens mijn favorieten Belgen 🙂 Hanne en Yannick zijn gezellig, relaxed en zo gemakkelijk in de omgang. Tegen hen zeg je makkelijk “je” terwijl België toch echt een “u” land is. Ik ontmoette ze toen ze me 2.5 jaar geleden vroegen om de geboorte van Minne te fotograferen. Het derde meisje in het gezin, de tweede dochter van Yannick. Veel van jullie zullen deze reportage kennen, want een aantal van die foto’s is nog steeds favoriet.

Super dat ik in september vorig jaar al in het begin van zwangerschap het verzoek kreeg om in maart een plekje vrij te houden. Hanne was weer zwanger! Het vierde kindje. En nog toffer: dit keer wilde ze graag thuis bevallen, in bad en als het even kon met de kindjes erbij. Nu staat Nederland bekend als het “thuis bevalland” maar in België ligt dat wel wat anders, dus ik vond het erg bijzonder dat ik dat mocht gaan meemaken en helemaal met de kindjes erbij.

Ze kwamen met 2 van de 3 meisjes een middagje naar Zeeland om de geboorte door te spreken. Ze wisten niet wat het zou worden, het was een “verrassingsbaby”. Daarnaast zou de geboorte plaatsvinden in het huis van de moeder van Hanne waar ze nu al een tijd woonden in afwachting van hun nieuwe huis dat ze aan het verbouwen zijn. Het huis van mijn moeder is van hout, alles is van hout. En het staat vol met spullen en het is echt haar huis dus detailfoto’s zijn niet nodig, zei Hanne tijdens dit gesprek. Hun huis zou helaas niet op tijd af zijn voor de geboorte en hoe fijn ook dat ze daar konden verblijven, het was toch niet hun huis. Het volgende probleem was dat Hanne nogal snel bevalt. De laatste keer zat ik in de spits en dat is zenuwslopend op de ring van Antwerpen. Bevallen in de spits was dus uitgesloten, dat mocht niet gebeuren 🙂

In de periode die volgde, stuurde ze me regelmatig een update. De baby in de buik was inmiddels benoemd als “kroketje” en ze hadden allemaal veel zin om hem of haar te ontmoeten. Met alle andere bevallingen was Hanne met 39 weken gestript en vlak daarna bevallen, maar dit keer wilde ze graag de natuur zijn werk laten doen en de natuur besloot om de uitgerekende datum -27.03.2016- te laten komen en gaan. Ongeduldig waren ze aan het wachten op de komst van Kroketje. Hanne deed allerlei voorspellingen, maar geen één kwam uit.

Op 31 maart overweegt Hanne om zich te laten strippen, maar omdat ik een andere mama hebt bij wie het rommelt lijkt het met verstandiger om daar mee te wachten als ze wilt dat ik erbij ben. Omdat ze toch al twijfelde, laat ze zich niet strippen, maar ze heeft wel al 3cm ontsluiting. Kroketje zal niet heel lang meer op zich laten wachten.

In de nacht van 1 op 2 april word ik om 2.35u gebeld. Het is Yannick “de weeën zijn begonnen”. Ik was net wakker omdat ik een voeding moest geven, die maak ik snel af en daarna spring ik als een gek in de auto. Er is geen tijd te verliezen, maar gelukkig kan ik midden in de nacht goed doorrijden! Om iets over 4u stap ik binnen. De woonkamer/ keuken is vol. Vol met spullen en vol met mensen. Er staat een grote tafel meteen bij binnenkomst waar maar liefst 5 vrouwen aan zitten; de moeder van Yannick, de moeder van Hanne, 2 verloskundigen (dat is in België verplicht bij een thuisbevalling) van Geboortehuis de Zon, en een stagiaire. Het bad staat in de keuken en achter het bad zit Hanne op een stoel met een knuffeltje in haar hand (bij de bevalling van Minne had ze ook een knuffeltje vast tijdens de weeën). Ik kan aan Hanne niet zien hoe ver ze is, ze zit vrolijk op een stoel en keert alleen rustig in haar zelf tijdens een wee. “Goed he, geen 1 april. Ik heb echt mijn best gedaan om Kroketje binnen te houden tot 2 april. En tot jij er was Marry.” Ik stel me voor aan iedereen, leg mijn tas neer en haal opgelucht adem dat ik op tijd ben, maar dan zegt Hanne: “de kindjes moeten uit bed gehaald worden.”

Wat? Nu al? Zijn we al zo ver? Het is 4.13u. Ik pak mijn camera en loop met Mammie en Yannick mee naar boven. Mabel is meteen klaar wakker en rent half slaapdronken naar beneden, gevolgd door Minne en Ferun, de oudste van de drie. Ze kijken ontzettend uit naar de geboorte van Kroketje.

Ze zijn er niet van onder de indruk dat de kamer is verbouwd en zo vol zit met allemaal mensen. Ze geven hun moeder en knuffel en kijken geïnteresseerd wat er allemaal gebeurd. Er wordt een potje voor de meisjes tevoorschijn getoverd en in de keuken wordt een plasje gedaan. Tussen de potten en de pannen, tussen alle snuisterijen en in het bijzijn van al deze mensen wordt straks een prachtig kindje geboren. Ik vind het nu al zo bijzonder om hier te zijn! Wat een heerlijk gezellig rommeltje!

Het bad is bijna vol en de verloskundige zegt dat Hanne in bad kan gaan zitten. Ze heeft gezien dat Hanne net haar eerste perswee op de stoel heeft gehad en als ze niet snel in bad gaat zitten dan wordt de baby waarschijnlijk op de stoel geboren. Het is 4.22 (9 minuten nadat de kinderen uit bed zijn gekomen) op het moment dat Hanne in bad gaat zitten.

In de 6 minuten die volgen gebeurt er zoveel dat er eigenlijk een tweede fotograaf nodig is. Ferun is druk bezig om een goeie plek te zoeken om foto’s te maken, maar dan geeft Hanne een goeie oerkreet. Ferun kijkt verschrikt op. Yannick zit met de andere meisjes bij de badrand. Mabel heeft haar handen op haar oren gelegd en Minne kijkt alleen maar heel geïnteresseerd wat er nu gaat gebeuren. Er komt nog een kreet en daar is het hoofdje! De wee is over en Hanne voelt aan het hoofdje: “Amai die heeft veel haar!” zegt ze. Ze vraagt of het erg is dat ze nu geen wee heeft, maar de verloskundige zegt van niet. De sfeer is zo relaxed, ik kan niet geloven dat het hoofdje al geboren is.

Dan komt er weer een wee en weer gaat die gepaard met een kreet. De gezichten van de meisjes zijn onbetaalbaar! Ik probeer alles te fotograferen, maar er is teveel tegelijk. Had ik maar 6 camera’s. Met de schoudertjes heeft Hanne wat meer moeite en ze vraagt hulp van de verloskundige en ja hoor, daar is de baby! Vol met huidsmeer op de rug. Ferun volgt beduusd elke handeling en Mabel en Minne zitten met een twinkeling in hun ogen toe te kijken. Yannick, die inmiddels gewend is dat zijn vrouw baby’s baart alsof het niets is, kijkt met een grote lach op zijn gezicht naar hun kindje wat net geboren is. Hanne heeft dezelfde verbaasde uitdrukking op haar gezicht als bij Minne. “Dat was keileuk”, zegt ze. Mammie zit met tranen bij het bad. Ik weet niet waar Moemoeke is, die staat waarschijnlijk achter mij alles te bekijken, het is voor haar de eerste keer dat ze bij de geboorte van een kleinkind is. Wat een prachtig mooi moment, maar ook een heel normaal moment, alsof “Kroketje” er altijd al was. Het is moeilijk te omschrijven, maar heel bijzonder om getuige van te zijn.
Niemand heeft gezien wat Kroketje nu eigenlijk is, vol verwachting kijkt Hanne onder de doek “een meisje!”. Yannick moet lachen: “Ik zei toch dat ik alleen maar meisjes kon maken”. Een vierde zusje. Wow!

Ferun mag de poster pakken met de naam van de baby. Ze krijgt de naam “Ries”. Ik vraag hoe het kindje had gegeten als het een jongen was, maar dat was ook Ries. Ze vonden dat gewoon een mooie naam. Ik vind het perfect passen bij hun om 1 naam te hebben, niet te moeilijk doen 🙂

De baby wordt uitgebreid bewonderd, vooral Minne is er niet bij weg te slaan. Ze zegt nu ze eindelijk trotse grote zus is: “Nu mag ik naar school he?” en “die is van ons he?”. Ferun is ondertussen met andere dingen bezig en komt af en toe weer even kijken. Op het moment dat de placenta wordt geboren staat ze met een vies gezicht mee te kijken, maar de placenta is net zo indrukwekkend als de baby. Al is het maar voor even, want de “lol” is er al snel af, en dan is Kroketje (de naam Ries moet nog even wennen) toch interessanter.

De verloskundige vraagt wat Hanne wil, maar Hanne wil nog wel in bad blijven zitten, dus wordt er wat warm water bij gegooid. De sfeer is zo gemoedelijk, heel bijzonder! Niets geen getouwtrek aan de baby, niets wat moet en alles in het tempo wat wordt aangeven. Zo’n bevalling, met deze verloskundigen, kan ik echt iedereen aanraden! Hanne geeft aan wel zin te hebben in een raketje, omdat haar oerkreten haar stembanden tot het uiterste hebben gedreven, dus even later heeft iedereen een lekker ijsje in haar handen. De kinderchampagne staat al klaar, inclusief bier. Dat kan niet ontbreken in België 🙂 Ries is lekker aan het drinken bij Hanne, die heeft meteen ontdekt waar de melk te vinden is.

Ondertussen is het duidelijk wat Ferun aan het doen is. Ze is geboortekaartjes aan het maken en ze heeft het er maar druk mee. Ze is nu haar moeder aan het tekenen in bad op een papiertje met de naam van Ries en haar geboortedatum. De verloskundigen zijn op hetzelfde moment de spullen aan het klaarleggen om straks Ries helemaal na te kijken. Een pop mag alvast het plekje uitproberen voordat Ries komt.

Om 5.40u komt Ries uit bad. Wat een ontzettend heerlijk relaxed eerste uur heeft ze achter de rug. Ik maak een foto van Ries met haar placenta en dan knipt Yannick de navelstreng door, uiteraard onder toeziend oog van de meisjes en de oma’s. Terwijl Hanne een grote slok drinken uit een flesje neemt, en eruit ziet alsof ze net een klein rondje in de sportschool heeft gedaan, ligt Ries lekker bij haar papa te knuffelen. Ze doet haar best om daar een borst te vinden en aan te happen, aandoenlijk om te zien! Natuurlijk komen de meisjes elke keer weer kijken. Ferun heeft ondertussen haar geboortekaartje gekopieerd en heeft er inmiddels genoeg om uit te delen aan iedereen die straks weggaat. Geweldig!

Nadat Ries lekker met papa heeft geknuffeld, komt Hanne uit bad en wordt Ries nagekeken. Ze weegt 3950 gram en wordt helemaal goedgekeurd. Ze wil daarna weer aan de borst en dat wordt geregeld. Op hetzelfde moment komt de trotse Bompa binnen en wil Minne ook drinken. Het is te lief om te zien hoe ze aan de borst drinkt en met haar handje over het handje van Ries blijft wrijven. Wat een mooi plaatje!

Nadat Ries klaar is met drinken, is het tijd voor de oma’s om haar vast te houden en ook Ferun mag haar zusje even vasthouden. Ik maak nog een foto van het hele gezin en net wanneer ik weg wil gaan, komt Hanne haar broer aan. Ik draai om en maak nog wat foto’s en daarna stap ik in de auto.

Wanneer ik thuis kom, ga ik slapen. Als ik wakker word, lijkt het wel alsof ik het allemaal gedroomd heb, maar de foto’s bewijzen het tegendeel. Wat een prachtige bevalling.. “Precies zoals ik wilde”, aldus Hanne.

En “de kindjes zijn er vol van, ze vonden het prachtig om erbij te zijn”. Dat zie je ook op de foto’s.

Lieve Hanne, Yannick en alle meisjes: veel geluk met elkaar!