6/6/16: 23u30: Dennis & ik kijken een filmpke . We hebben een drukke dag gehad. De schoonmoeder is komen kuisen want ik had maar weinig energie die dag en voelde toch wel geregeld menstruatie achtige krampen. Ik hoopte stiekem dat dit zou overgaan naar echte weeën want ik voelde gewoon dat je bijna ging komen. Ineens zie ik dat mijn broek nat is tussen mijn benen. Niet heel veel… maar toch meer dan de natte onderbroekskes van de afgelopen dagen. Ik twijfel even maar besluit toch de test de doen die ik in het geboortehuis heb meegekregen.
Deze test kleurt meteen donkerblauw, postief dus! Waauw ik verlies vruchtwater, ineens voel ik aangename zenuwen opkomen. Net of je op reis gaat vertrekken! Ik zeg nog heel blij tegen Dennis dat we morgenvroeg misschien wel een zoon gaan hebben als het allemaal goed vooruit gaat. We kijken al grijnzend de film verder uit, bellen Leentje al eens op om te melden dat de test positief was en om nog eens zeker na te vragen of donkerblauw toch echt wel positief is. Yes toch wel, je komt er dus echt aan! We besluiten dan maar om onze rust nog te pakken en gaan vol verwachting slapen nadat we de bevallingskoffer nog eens hebben nagekeken.
7/6/16: Ochtend: Ik sta op na een zalige nacht. Goed geslapen… maar ehh er is niks gebeurd? Ik voel niks, geen pijn, geen krampen, niks? Hallo? Leentje komt voor de middag thuis langs en gaat mijn temperatuur en Sarve zijn hartje na. Alles in orde. Ze geeft me een voetmassage en laat me een coktail drinken met gin, appelsiensap en wonderolie. Ze overlegt met Els en de gyneacoloog . Normaal gezien is in België de regel dat weeën 24u na het breken van de vliezen spontaan moeten optreden (infectiegevaar). Aangezien alles nog goed is met ons geeft de gyneacoloog ons 48 u. Ongebruikelijk… maar ik ben daar heel blij mee! Het is mijn grote wens om in het geboortehuis te bevallen in intieme sfeer, ver weg van een ziekenhuis . Hier heb ik heel mijn zwangerschap naar gewerkt, heb cursussen gedaan, dagelijks ontspanningsoefeningen gedaan, hypnobirthing gevolgd, yoga gedaan, op alles gelet wat maar kan… dus die 48 u geeft ons extra tijd . Ik heb nog alle hoop.
Die dag werkt Dennis vol op in huis en in de hof en ik oefen hypnobirthing, ga wandelen, maak een cake, kijk nog een aflevering van game of thrones en hang lekker aan de telefoon met een vriendin alsof er niks aan de hand is. Tijdens het wandelen lijken er toch krampen op te komen dus dat geeft me hoop. Na het wandelen gaan deze krampen weer weg, dju toch! ’s Avonds gaan we langs Viersel op controle bij Els. Daar doen we een diepe ontspanningsoefening om te kijken of er eventueel nog iets vastzit. Tijdens die oefening heb ik behoefte om contact te maken met alle zwangere vrouwen van de wereld, alle vrouwen die op het punt staan te bevallen of te bevallen. Ik vraag me ook af of Sarve de bevalling misschien tegen houdt omdat hij aan iets twijfelt? Ik probeer hem gerust te stellen. Na de consultatie voel ik me weer hoopvol, we gaan nog een ijsje eten, Dennis geeft me nog een voetmassage en een stevige knuffelsessie om de endorfines op gang te krijgen, we drinken nog goed wat tonic en frambozenbladthee en eten een ananas op. Ik denk alles wat maar kan helpen moeten we nu doen. Die nacht gaan we nog heel hoopvol in.
8/6/16: Moeilijk wakker geworden. Nu krijg ik echt schrik , dit gaat geen geboortehuis bevalling worden. Wat doen we fout? Ik ben boos en teleurgesteld op m’n lijf! Ik heb het moeilijk om kalm en positief te blijven. Ik probeer me er aan vast te houden dat jij er hoe dan ook aankomt en dat ik het zal moeten nemen zoals het is. Ik doe die dag veel interne gesprekken met jou en met m’n lijf. Ik ga met jou na waarom ik niet naar het ziekenhuis wil en som de voordelen van het geboortehuis op. Ik probeer je langs de andere kant ook gerust te stellen dat jij het allemaal wel weet en dat ik alles zal doen wat jij nodig vind. Die dag gaan we ook weer wandelen (zonder krampen deze keer en vervelende muggen!) en oefen ik weer verder op de hypnobirthing. Om half twee komt Els thuis langs. Ze legt me op de eettafel en Dennis en zij doen een rekoefening om een eventuele slechte ligging van jou uit te sluiten en doen een tikoefening waarbij we constante zinnen herhalen om de angst bij mij te doen dalen. Els begint me ook stillekes voor te bereiden op een ziekenhuisbevalling. Ze legt heel duidelijk uit wat er gaat gebeuren als ik deze avond naar het ziekenhuis moet vertrekken. Ik hou me sterk maar eigenlijk zit ik tegen men tranen te vechten. Als Els weg is trek ik me boven terug in het donker. Ik stort even helemaal in maar probeer daarna mijn krachten terug te vinden. Ik doe de hele namiddag ontspanningsoefeningen, luister naar muziek, doe yoga, doe nog een dutje,… Ik moet deze boosheid en teleurstelling zien te verwerken en loslaten. & loslaten dat is geen gemakkelijke voor mij. Kut! Dit wou ik niet… maar ik heb nog altijd hoop! Ik hoop dat mijn weeën op gang komen eenmaal we in het ziekenhuis zijn of als we in de auto zitten. Dan kunnen we toch nog doorrijden naar Viersel.
In de auto luister ik naar de muziek die ik mijn hele zwangerschap heb gezongen en beluisterd. Ik neem afscheid van mijn dikke buik, probeer los te laten en jou te verwelkomen.
19u En ineens zijn we in het ziekenhuis, zit ik daar in een verlossingskamer aan de monitor. Ik kan even niet stoppen met huilen. Alles wat ik niet wou is ineens realiteit… ik ben zenuwachtig en bang. Na de monitor komt de dokter assistente een ballonnetje opsteken bij mij. Dit doet geen deugd, maar ik kan ook niet zeggen dat ik er erg ontspannen bij lig. Hij is wel heel vriendelijk en Dennis en de vroedvrouw van de nacht nemen m’n handen vast. Ze besluiten er morgenvroeg pas een gel in te spuiten om minimaal in te grijpen in mijn gewenste zo natuurlijk mogelijke bevalling. Als alles rustig is voor de nacht probeer ik te ontspannen, praat ik met Dennis, wrijf ik voor de laatste keren over die dikke buik die ik zo gekoesterd heb al die tijd, voel ik jou nog goed shotten, probeer ik veel te drinken en te rusten . Dennis slaapt die nacht wel heel slecht want in de verlossingskamer is er enkel een recht zetelke en hij heeft ook geen dekens gekregen. Hij werkt even op m’n zenuwen met zijn gemopper en gefriemel en na een druk op de bel krijgt hij dan toch een dekentje. Half in de zetel, half in mijn bed met zen voeten valt hij dan ook in slaap. Ik denk nu achteraf dat hij ook wel erg zenuwachtig was.
9/6/16: Vandaag gaat het gebeuren, hoe dan ook je komt er nu echt wel aan! Om 6u30 lig ik al aan de monitor. Ik heb wel heel regelmatige harde buiken en krampen. Volgens de vroedvrouw van het ziekenhuis mag ik ze stillekes aan wel weeën gaan noemen. Maar dat durf ik niet na de afgelopen dagen. Elke harde buik is ook heel zichtbaar op die monitor en daar ontspan ik wel van. Elke pijnscheut is een grote beloning hoe raar dat ook klinkt. Om 7 u doen spuiten ze de proglastine (als ik het me goed herinner) in & binnen het half uur valt mijn ballonneke eruit. Dat betekent dan dat ik al aan 3 cm ontsluiting zit yes! Om 10 u doen ze een inwendig onderzoek AWW! Dat was heel pijnlijk, mijn baarmoederhals was ook nog zo lang dat de gyneacoloog het amper kon voelen. Dat gaat dus nog effe duren… ik zit veel op de yogabal van het ziekenhuis en probeer in een soort van cocon te kruipen. Ik probeer me af te sluiten van de wereld maar heb hier grote problemen mee aangezien er regelmatig iemand binnenkomt om vragen te stellen of om me aan de monitor te hangen en verderop op de gang is een vrouw aan het bevallen en zij krijst alles bij elkaar. Ik heb stillekes weeën en Dennis doet zijn best om me te helpen (strelen, tegendruk op de onderrug,…) Tegen elf uur bel ik Leentje op , ik kan wel wat hulp gebruiken om in mezelf te treden en Dennis wil wel eens een luchtje gaan scheppen. Om 11u30 arriveert Leentje en gaat Dennis eventjes naar beneden. Net als Leentje aankomt moet ik het volgende inwendige onderzoek laten doen. Deze keer is m’n baarmoederhals al korter en weker. Sarve zijn hoofdje ligt ook al heel laag.
De gyneacoloog belist om mijn vliezen te breken langs onder en om me nog niet aan het infuus met oxytocine te hangen. Het voelt heel gek als ik het warme vruchtwater langs m’n benen voel lopen maar met Leentje langs m’n zij voel ik me redelijk kalm tijdens de onderzoeken. Na de onderzoeken ga ik terug op de bal om de weeën op te vangen. Deze zijn toch toch wel heel heftig en ik heb ook de nood om geluiden te maken. Ik kan me van deze periode weinig herinneren maar ik weet wel dat ik dacht dat alles nog maar net begonnen was daar dus dat dit nog maar beginweeën waren en dat ik me waarschijnlijk aanstelde. Maar niks was minder waar : ineens zei ik tegen Leentje dat ik aan het persen was. Op een half uurtje tijd was ik dus van 3 naar 10 cm ontsluiting gegaan. Ik had me dan achteraf gezien toch niet aangesteld. Als Dennis terug boven komt is Leentje het bevallingsbad dan ook aan het laten lopen en lig ik op bed op m’n zij om de weeën op te vangen. Ik probeer me vaste houden aan het feit dat dit maar een fase is, nog even en ik zou mijn kindje vasthebben . Dit is waarvoor ik gemaakt ben, alle vrouwen kunnen dit en deze pijn gaat over het is maar een tijdelijk iets.
In bad maakte ik echt demonische geluiden tijdens de weeën. Ik besefte dit van mezelf maar kreeg m’n stemgeluid maar niet onder controle. Ik wist dat ik meer naar beneden moest ademen en lagere tonen moest produceren maar dit lukte me maar pas toen Leentje hier iets van zei. Naar mijn gevoel zat ik in bad heel snel aan het punt dat we het hoofdje zagen en dat ik het ook zelf kon voelen. Maar in realiteit zat ik toch wel anderhalf uur in bad te persen. Ik kan me hier allemaal heel weinig van herinneren. Ik weet alleen dat mijn benen na een tijd zo moe waren dat ik ze niet meer kon openhouden. Daarna ben ik op aanraden van Leentje uit bad gekomen om op de baarkruk te gaan zitten. Maar ook daar was ik te moe en te rillerig voor en dan ben ik op eigen vraag op bed gaan liggen op m’n rug met m’n benen in de steunen. De enige houding die ik zeker nooit wou doen tijdens m’n bevalling(ik wou heel zeker een onderwater bevalling)… en toch lig ik hier nu in bed. Ik weet nog dat ik dat dacht. Maar erg vond ik dat niet, ik had dat echt nodig dus dan doe je dat ook al stond dat niet in de planning. In bed ging het persen naar mijn gevoel terug beter en toch gleed je telkens weer terug met je hoofdje. Tijdens elke perswee had ik drie ademteugen de tijd om alles te geven. En de eerste twee ademteugen voelde ik je telkens naar beneden glijden en tegen de derde ging je telkens terug. Heel frustrerend! Leentje heeft er dan even de spiegel bijgehaald en dat werkte even heel motiverend om te zien wat je doet maar ook daar kwam ik net die extra duw tekort. Ik was zo moe! En na twee uur persen kwam de gyneacoloog erbij. Op dat punt kon niets me nog iets schelen, voor mij had de koning mogen binnenkomen… dat had geen verschil gemaakt. Na nog een tijdje persen stelt ze voor om de zuignap erbij te halen. Om eerlijk te zijn klonk dat wel goed in m’n oren om hulp te krijgen maar shit toch efkes uitleg nodig, wat doet dat net en wat zijn de gevolgen? Na een korte uitleg besluiten we nog vijf minuten te proberen en dan de zuignap erbij te nemen. Ik probeer nog alles te geven wat ik heb maar slaag er niet in om je hoofdje naar buiten te krijgen. Ook vanaf daar is alles heel vaag… ik weet nog dat ik schrok van een grote spuit en dat de zuignap plaatsen veel pijn deed. Ik herinner me ook dat ik op het einde echt helemaal wou weglopen van mezelf, ik wou dat alles zou stoppen en riep dit ook uit (STOP STOP ALSJEBLIEFT DIT KAN IK NIET), ik kon de pijn echt niet aan. Het ging me daar allemaal iets te snel. Ik verwachte dat bij de volgende perswee het hoofdje echt uit mij zou hangen zoals ik in alle voorbereidende filmpjes had gezien. En dat ik zou gaan voelen en me zou verbazen over het feit dat er een hoofdje uit mij zou hangen. Maar in realiteit is Sarve er bij de volgende perswee ineens helemaal uitgekomen. Dat ging me allemaal even te snel en ineens hoor ik Leentje zeggen kijk eens wie daar is, Lita verwelkom je kindje maar! Ik weet dat ik toen van heel ver moest komen om m’n kindje aan te pakken. Ik kon naar mijn aanvoelen m’n oge nog niet meteen open doen om te kijken want ik zat nog zo in die pijn en toch ineens heb je je kindje vast en dat ziet er zo perfect uit en hij ruikt zo zalig en je ziet je partner huilen en alles gaat dan ineens heel traag. Je probeert te verwerken wat er nu net gebeurd is en het is allemaal heel onwerkelijk en zalig! En dan dat intenste oogcontact en het drinken aan de borst dat meteen goed ging wat een natuurtalent! Wat een speciale moment!

Maar hier ben je dan m’n flinke vent! Sarve oris, 3kg500, 50 cm en 35 cm hoofdomtrek. Om 14u40 geboren, een zalig brokske liefde! Het was niet de geplande bevalling en toch is dat helemaal ok. Ik moet toegeven dat ik het wel heel spijtig vind dat het niet gegaan is zoals ik het zo graag wou maar ik ben zo blij dat jij er bent dat het me allemaal nog weinig uitmaakt. Geen perfecte bevalling maar wel een perfect klein manneke in je armen dat alles weer goed maakt. Soms klopt alles gelijk een buske…

Soms is alles nog zo moeilijk om te beseffen. Ik had voor mezelf zo een ander verhaal in m’n hoofd die negen maanden lang. Dat dit verhaal soms heel onwerkelijk lijkt. Maar dit is toch ons verhaal en op onze manier heel mooi en helemaal 100 procent ons. Alles gebeurd voor een reden en hopelijk heb ik een volgende keer nog eens een kans op een onderwaterbevalling in het geboortehuis. Of ook niet…
Een dikke merci Els & Leentje! tot de volgende zwangerschap!