Hey Els en Leentje,

Dat een zwangerschap niet voor elke vrouw een mooie periode is mocht in aan den lijve ondervinden. Ik had geen ondraaglijke kwaaltjes, maar ik heb wel alles gehad wat je je maar kan inbeelden bij een zwangerschap, het ene kwaaltje was de deur nog niet uit en het volgende was er al. Ik vond er ook helemaal niets leuk aan, ik voelde me dik en lomp, elke vezel in m’n lijf deed pijn of werkte niet meer mee.

Ik wilde zo graag moeder worden en keek er zo naar uit, maar de weg ernaartoe was allesbehalve wat ik me had voorgesteld. Na de zoveelste hormonale huilbui vond ik dat ik iets met dat lompe lijf van me moest gaan doen, en zo kwam ik bij de zwangerschapsyoga terecht. Eindelijk deed m’n lijf ook weer iets (behalve een kindje maken dan), en ook m’n geest had er deugd bij. De angst die in voorheen had voor de bevalling ebde beetje bij beetje weg. Ik kreeg er echt goesting in en het kon niet snel genoeg komen!

Ik koos voor een traditionele bevalling in het ziekenhuis. Met epidurale verdoving! De angst was dan wel weg, maar als het zo goed als pijnloos kon wilde ik het graag zo 😉

De bevalling op zich ging niet zo vlot. Alhoewel het wel vlot begon. Een dag voor de uitgerekende datum brak ’s ochtends na een goeie nachtrust mijn water, ik belde mijn man en maakte me klaar om naar het ziekenhuis te gaan.

11u na het breken van m’n vliezen ging het bijna mis. Seppe wilde maar niet goed gaan liggen, mijn persweeen duurden amper 20 seconden, en daarbovenop voelde ik door de epidurale niets in buik, rug en benen, maar wel daar waar het allemaal te gebeuren stond. De medicatie werd opgedreven om de weeën langer te maken, daarop maakte ik koorts, en Seppe z’n hartslag zakte.

Een vroedvrouw bovenop m’n buik, de zuignap erbij en even later was Seppe er eindelijk! Voor mij na een niet zo fijne zwangerschap ook nog eens een niet zo fijne bevalling. Maar ik was positief en het was allemaal achter de rug.

Ik had beter moeten weten. In het ziekenhuis had ik amper rust  en dit was niet positief voor de borstvoeding. De eerste nacht thuis was pure hel. Ik was op en zag het allemaal niet meer zitten. Ik had geen fut en zin om voor seppe te zorgen, was dit nu waar ik zo naar verlzngde?

‘S ochtends zocht ik hulp en al huilend waagde ik mijn kans bij geboortehuis de zon, want die ‘kende’ ik al. Leentje nam de telefoon op en beloofde snel langs te komen. Samen besloten we te stoppen met de borstvoeding, Seppe werd gewogen en bleek beetje bij beetje bij te komen. Ik kwam er weer bovenop en voel nu eindelijk waar ik zo naar verlangde, pure moederliefde!

Bedankt els voor de mentale en fysieke voorbereiding op de bevalling. Thuis zou het nooit gelukt zijn, maar het feit dat de angst al verdwenen was zorgde ervoor dat ik er met een open geest en vol moed aan kon beginnen.

Bedankt leentje, de redder in nood die gewoon eventjes moest zeggen dat een gelukkige mama heel belangrijk is voor een baby’tje!

Groetjes