Vorige keer schreef ik nog nietsvermoedend op mijn blog over ons gedroomde scenario om thuis te bevallen. Ik had een beetje gezonde stress, maar voelde me anderzijds heel goed voorbereid op de grote dag wanneer die ook zou zijn. Omdat Toontje zes dagen na zijn uitgerekende datum geboren is had ik niet verwacht om al zo snel dit mooie verhaal met jullie te kunnen delen. “Ik ben geen vroegbevaller”, zei ik nog tegen mijn man, in volle overtuiging dat het nog minstens een dikke week zou duren. Maar op 17 januari 2021 om 13u48 was ons Nilske daar en dat maakt de verrassing eens zo leuk. Terwijl ik dit typ, ligt ons kersverse zoontje heerlijk te dutten op mijn buik.

Omdat Toon last had van een stevige verkoudheid hielden we hem donderdag en vrijdag thuis van school. De nachtjes waren lastig omdat hij moeilijk kon slapen met zijn verstopte neus. Hij snoot wel flink in zijn zakdoekjes en liet ons zelfs in zekere mate zijn neusje reinigen met fysiologisch water, maar het bleef vechten tegen de groene snottebellen. Overdag had Toon momenten van extreme vinnigheid in afwisseling met extreme mama-plak-drang. Dat was niet altijd even simpel, omdat mijn buik nu echt wel op barsten stond. We deden het rustig aan samen en amuseerden ons met pannenkoeken bakken, knutselen, boekjes lezen, Duplo-torens bouwen, op tijd en stond in de zetel tegen elkaar plakken, Thomas de Trein filmpjes en nog meer peutervertier.

Ondertussen probeerde ik de laatste zaken af te handelen waarmee mijn hoofd nog vol zat: envelopjes schrijven voor de geboortekaartjes, de silhouetten die ik eerder tekende op het geboortebord voorzien van een likje verf, de geboortekamer verder aankleden met een vlaggenlijn en kerstlichtjes (over the top maar zo ben ik) en affirmatiekaartjes schrijven die me zouden helpen tijdens de bevalling zelf. Ik was blij wanneer het weekend werd omdat Roel dan ook meer met Toontje kon bezig zijn.

We genoten nog van de sneeuwbui en we maakten een bescheiden sneeuwmannetje sneeuwbal. Ik stelde een weekmenu op zoals anders en ging nog langs de winkel voor de nodige boodschappen. Dat was allemaal geen probleem, want ik werd helemaal nog niets gewaar. “Hij zou toch niet voor zijn uitgerekende datum (18 januari 2021) komen.” Daar was ik rotsvast van overtuigd. Zaterdagavond kroop ik na een zoveelste “mama?” bij onze snipverkouden peuter in bed en genoten we van een relatief goede nachtrust.

Buikbaby’tje was lekker vinnig geweest de avond en de nacht voordien, maar tegen de ochtend bleek hij zich meer koest te houden. Roel ging naar de bakker en we aten rustig onze pistoleekes en uiteraard ook een koffiekoek. 😉 Die traditie houden we graag in ere en mijn zwanger lijf kon daar toch al geruime tijd geen nee tegen zeggen. Toontje en ik waren van plan om in de namiddag havermoutkoekjes te bakken. Omdat Roel nog iets wou afwerken aan zijn bureau boven volgde ik onze vinnige peuter in zijn spel. Ik wou nog eventjes wat papieren nakijken en Toon was allerlei schrijfgerief aan het uittesten op een tekenblad.

Het zonnetje scheen heerlijk door de ramen toen ik plots last kreeg van wat krampen. Ik hechtte er niet te veel belang aan. “Het zullen wel voorweeën zijn”, dacht ik. Tot de volgende vier krampen zich aandienden, steeds een beetje feller van intensiteit en moeilijker te negeren. Ik stak een pittenzakkussentje in de microgolf en zette een rustig muziekje op. Ik besloot om de weeën te timen. Ze kwamen al snel om de vijf minuten en de timer gaf aan dat het tijd was om naar het ziekenhuis te vertrekken.

Ons peutertje had intussen gewapend met bic de lade van de muziekboeken opengetrokken en ik zag het niet meer zitten om hem verder in het oog te houden, dus ik besloot mijn man er maar bij te roepen. “Zoetje, ik denk dat het begonnen is!” Uiteraard stond hij onmiddellijk beneden en toen hij mij zag hangen al puffend tegen de zetel wist hij ook meteen hoe laat het was. Toontje zijn logeerzakje stond gelukkig al voor een groot deel gereed, dus tegen een uur of 11 konden mijn twee jongens naar de oma vertrekken.

Op de heerlijke Zweedse samenzang van Kraja danste ik door onze zonovergoten living met het pittenzakkussentje tegen mijn buik geklemd. Het was best nog te doen en ik probeerde in een positieve flow te blijven door heel hard aan ons kindje en mijn geboorteaffirmaties te denken. Ondertussen bleef ik timen en merkte ik dat de weeën nog sneller op elkaar volgden. Ik zette een hypnobirth playlist op met muziek en natuurgeluiden en probeerde van de rust binnen dit bijzondere evenement te genieten (hoe raar dat misschien ook mag klinken).

Toen Roel terug thuis was belden we naar het wachtnummer van de vroedvrouwen. Zij hadden net een nachtbevalling achter de rug, dus kwam dat even goed uit dat ons kindje niet hetzelfde moment had uitgekozen om aan zijn wereldreis te beginnen. Naar mijn idee ging het nog een tijdje duren, want bij Toon had ik per slot van rekening ook een nachtje doorgedaan in allerhande posities tegen de zetel. Ik had alles onder controle, ik voelde me veilig en de pijn was nog niet zo scherp, dus ik zei dat ze zich zeker niet hoefden te haasten. Ik weet niet zeker of Roel er toen ook zo over dacht. 😉

Rond 12 uur arriveerde de eerste vroedvrouw Karen en zij zag dat het toch wel menens was. Het dansen had ik inmiddels ingeruild voor de fitnessbal die ik mocht lenen van Ellen van B-leef om daarna over te schakelen naar handen en knieën op de mat en de zetel. Van tijd tot tijd klemde ik me vast in het zachte schapenvelletje. Ik voelde me vanbinnen openen. Op een andere manier kan ik het proces niet beschrijven en ik had al mijn concentratie en energie nodig.

De hormonen hadden me stevig in hun greep toen Karen me na een kort onderzoekje wist te vertellen dat ik al 9 cm ontsluiting had! Dat had ik echt niet verwacht maar mijn zelfvertrouwen kreeg een stevige boost. Het feit dat Karen er al was, mijn andere vroedvrouw Els op komst was en Roel me heel lief aanmoedigde maakte alles zo veel draagbaarder. “Joepie, er gaat Nijlen op zijn pas komen! We gaan het hier nu zeker thuis doen. Yes! Dit gaat hier lukken!”

Ze moesten me geen twee keer vragen om naar onze “bevallingskamer” met het fijne bevallingsbad te gaan. Roel had het intussen in een goed kwartiertje helemaal laten vollopen met heerlijk warm water. Ondersteund door Karen en mijn lieve man liet ik me in het water glijden. Het was een zaligheid! “Hoe lang dit ook nog mag duren, hier kom ik voorlopig niet uit!” Het warme water en de zachte bodem deden zoveel deugd en ik voelde me terug even ontspannen. Ik wiegde mijn zwangere lijf met onze kleine jongen zachtjes heen en weer voor ik me op handen en knieën positioneerde. In deze positie had ik het minste last en kon ik met mijn gedachten bij ons zoontje blijven.

Hangend aan de brede banden van het bad met mijn gezicht naar mijn man zat ik in mijn cocon. Het kabbelende water gaf me rust en kracht om door te zetten. Ondertussen was ook vroedvrouw Els gearriveerd. Ik vond het fijn dat Els en Karen op een zeer stille en rustige manier tegen mij spraken. Ze schonken me vertrouwen en van tijd tot tijd controleerden ze het hartje van ons kindje. Hij had een stevige hartslag en stelde het goed. Om de spanning in mijn benen te verminderen liet ik me van tijd tot tijd even drijven terwijl onze zoon zich klaarmaakte voor de ultieme ronde.

Al snel kondigden de echte persweeën zich aan. “Dit was heftig! Dit was intens! Dit was veel om te dragen! Kon ik dit wel aan? Ik wou dat het stopte. Ik wou er vanaf zijn. Kon iemand dit voor mij doen? Mijn lijf stond in brand en het was moeilijk om bij de zaak te blijven. Dit is vervelend, maar ik moet hier door! Ik ben sterk. Ik kan dit, dat had ik al eerder bewezen toch?! Zwevend tussen twijfels en overtuiging kneep ik Roel zijn handen fijn. Ik sprokkelde al mijn moed en de kracht die ik nog had bij elkaar. Door de doorzichtige randen van het bad konden de vroedvrouwen alles goed mee volgen en ze moedigden me aan om door te gaan. Mijn water brak spontaan (handig want ik was toch al in bad) en het branderige gevoel werd erger. Ik durfde niet voluit mee te persen uit schrik voor scheurtjes zoals tijdens mijn eerste bevalling.

Gelukkig vond ik dankzij Roel, Els en Karen mijn draai terug en trok ik ten strijde tegen deze mentale hindernis. Ik gaf me over aan het gebeuren en begon actief mee te duwen met elke wee. Ik brulde als een woeste leeuwin. Of onze naaste buurvrouw me zou horen, daar trok ik me op dat moment weinig van aan. (Achteraf even gevraagd en ze had niks gemerkt.) Het deed pijn, maar elke oerkreet hielp me om meer kracht te zetten. Ik weet niet meer hoeveel weeën ik nog nodig had, maar op een gegeven moment gebeurden de dingen razendsnel.

Ik voelde onze baby mijn lichaam verlaten en Karen stuurde hem zachtjes onder water zodat ik hem kon opvangen. De pijn was weg en geluksgolven gutsten door me heen. Helemaal overweldigd van de emoties verwelkomde ik onze kleine jongen. “Hij is er al, het is ons gelukt!” Ik tilde hem uit het water en koesterde het spartelende babylijfje zachtjes tegen mijn borst. Roel kuste me en we bewonderden ons zoontje. “Joepie, het is ons gelukt!” Ik kon het eventjes niet geloven. “Het is ons echt gelukt! Nilske, wat ben je prachtig en sterk!”

We lieten de navelstreng uitkloppen terwijl we Nils bewonderden. Het was een heel bijzonder gevoel zo tussen de feitelijke geboorte en de nageboorte. Els en Karen boden me de schaar aan om de uitgeklopte navelstreng door te knippen. Ik twijfelde even, nam diep adem en pakte vervolgens de schaar om onze fysieke verbintenis te verbreken. De nageboorte kwam binnen het kwartier. Dit was niets in vergelijking met de geboorte van het hoofdje. Nils lag nog steeds heerlijk op mijn borst, toegedekt met doekjes voor de warmte.

Nadat ze mij van het bad in bed hielpen om even te bekomen, trokken Els en Karen zich een uurtje terug in de kamer ernaast om allerhande paperassen in orde te brengen. Ze hadden gezien dat alles in orde was en gunden ons die eerste kostbare tijd met z’n drieën. De onderzoekjes konden best nog even wachten. Ik voelde me ronduit euforisch. Dit was perfect! Dit was exact waar ik van droomde: een vlotte badbevalling in ons vertrouwde huis met een prachtig kindje als resultaat. Ik vergat even alle tijd en ruimte en legde ons zoontje voor de eerste keer aan. Nils hapte aan en begon gretig te drinken. Roel en ik deden niets anders dan elkaar knuffelen, kusjes geven, Nilske bewonderen en vertroetelen.

Hoe kijk ik na een weekje terug op deze bevalling?

Het gevoel is onbeschrijfelijk. Ik ben zo blij dat het ons gegund is geweest om thuis te bevallen. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat het feit dat ik op mijn gemak was, de hormonen de vrije loop konden gaan en alles zo vlot ging. Dankzij de goede zorgen van Els, Karen en uiteraard mijn lieve echtgenoot werd de geboorte van ons Nilske echt een super positieve ervaring. Daar ben ik zo dankbaar voor, want een zwangerschap en een bevalling is toch allemaal niet te onderschatten.

Toen de vroedvrouwen me onderzochten merkten ze tot mijn grote opluchting op dat ik helemaal geen scheurtjes heb opgelopen en er dus ook geen hechtingen nodig waren. Mijn herstel gaat deze keer veel vlotter, ik ben sneller te been en ik ga me niet meer terug moeten laten opereren zoals de vorige keer. “Deze bevalling zou ik zo terug kunnen doen” zei ik van de week tegen Roel. Hij glimlachte, fronste eens met zijn wenkbrauwen en zei al plagerig “dat ik toch al veel vergeten ben.” Misschien is dat zo en nooit gedacht dat ik het ooit zou schrijven, maar deze bevalervaring is er eentje om te koesteren.

Duizendmaal dank aan Els en Karen van Geboortehuis De Zon, mijn aller-aller-allerliefste Roel en iedereen die alles zoveel draagbaarder maakte.

Liefs, Annelies x