Ik ben met Leentje van het Geboortehuis de Zon in contact gekomen in september 2015. Ik was toen voor de eerste keer zwanger en omdat ik al heel lang wist dat ik niet met een gynaecoloog, maar wel met een vroedvrouw wilde bevallen, belde ik Leentje op van zodra ik wist dat ik zwanger was. Helaas besliste het lot er anders over en moest ik een week later al in paniek terugbellen omdat ik plots bloedverlies had. Een miskraam, zo bleek nadien.

Na enkele weken in spanning afwachten, een curettage, heel wat verwikkelingen met mijn baarmoeder en nog een operatie later, waren we bijna een jaar verder wanneer de zwangerschapstest opnieuw een positief resultaat gaf. Deze keer toonde de echo gelukkig een levend embryo en bleef het ook in de weken nadien goed gaan. Op 17 weken zwangerschap had ik mijn eerste afspraak bij Leentje. Nadien leerde ik ook Els en Nathalie kennen in het Geboortehuis. Gezien mijn voorgeschiedenis van het jaar voordien, moest ik van de gynaecoloog in het ziekenhuis bevallen, maar dat mocht perfect onder begeleiding van de vroedvrouwen van het Geboortehuis. Zolang dat alles goed zou gaan, zou de gynaecoloog gewoon op de achtergrond stand-by staan voor het geval dat en kon ik toch nog een zo natuurlijk mogelijke geboorte beleven. Daar kon ik wel mee leven.

Vol enthousiasme bereidde ik me voor op de bevalling: ik volgde de zwangerschapscursus bij Leentje en de prenatale yoga bij Els. Ik had zelf al veel gelezen over het geboorteproces en ik keek er naar uit om dit proces heel bewust mee te maken.

Rond week 31 bleek ons babytje in stuit te liggen, maar geen paniek, want de baby had nog alle tijd om te draaien en ik had zeker ook voldoende vruchtwater en ruimte in mijn buik. Toen onze baby rond week 33 nog steeds in stuit lag, begon ik toch wel onzeker te worden. Els gaf mij allerlei oefeningen mee om de baby te stimuleren om te draaien, Nathalie stelde enkele sessies bij de osteopaat voor, Moxa-therapie werd geprobeerd, toch maar een bola aanschaffen om de baby naar het geluid te lokken… Week na week verstreek en niets wilde helpen. Op de consultaties bij Leentje en Els vloeiden regelmatig de tranen bij het vooruitzicht aan een mogelijke keizersnede. Als er nu iets was wat ik niet wou, was om in een operatiezaal te moeten bevallen met alle medische toeters en bellen en heel het natuurlijke proces van -mama worden- te moeten missen. Een stuitbevalling zag ik echter ook niet zitten voor een eerste kind.
Ik was heel erg bang voor de ingreep. Ik was bang voor de epidurale (ik ben echt geen fan van naalden!), bang dat er iets zou mislopen tijdens de keizersnede of nadien in het herstelproces en vooral, bang dat ik mijn baby niet meteen bij mij zou kunnen houden na de geboorte en zo het eerste uur van alertheid, het essentiele huid-op-huid contact en het meteen kunnen aanleggen van de baby, zou moeten missen omdat ik nog moet dichtgenaaid worden of naar de recovery moet, terwijl de baby met mijn man mee naar de kamer zou gaan. De verhalen van vriendinnen die ook een keizersnede achter de rug hadden enkele jaren voordien, waren op dat vlak ook niet echt bemoedigend. Zo was mijn beste vriendin bij haar eerste kind drie kwartier alleen op de recovery vooraleer ze terug naar haar baby mocht. Een andere vriendin heeft haar baby zelfs niet mogen vasthouden omdat het kind meteen naar neonathologie moest.

Toen ons babytje op 36 weken nog steeds niet gedraaid was, prikte de gynaecoloog toch alvast een datum voor een geplande keizersnede. Het zou 27 maart worden, 3 dagen voor mijn uitgerekende datum. Leentje had mij al verteld dat ze ook voor een keizersnede zou kunnen meegaan naar het ziekenhuis als ik dat wou. Op die manier zou zij kunnen opkomen voor mijn wensen en ervoor zorgen dat de baby op zijn minst sneller terug bij mij is. Ik was Leentje zo dankbaar voor dat voorstel! Samen met Els stelde ik dan mijn geboorteplan op met mijn wensen voor de geplande keizersnede. Mijn gynaecoloog stelde mij ook gerust dat als de keizersnede op de materniteit zelf kan doorgaan, ik niet naar de recovery zou moeten omdat ik dan meteen terug naar de kamer wordt gebracht. In het geval dat de keizersnede in het operatiekwartier zou moeten doorgaan, zouden ze er wel voor zorgen dat ik zo snel mogelijk terug naar mijn baby kan. Hoe het ook zou lopen, ik wist nu in elk geval dat Leentje erbij zou zijn en er wel voor zou zorgen dat mijn baby bij mij zou blijven.

De dag zelf moesten we s morgens rond 9u binnen komen in het UZA. De keizersnede zou rond de middag plaatsvinden, maar we wisten nog geen uur. Ik had met Leentje afgesproken dat ik haar zou bellen van zodra we meer wisten. Leentje, die op 5 minuten van het UZA woont, zou dan meteen komen.
Op de materniteit mochten we ons meteen installeren op de kamer. Een heel vriendelijke vroedvrouw, Sarah, kwam om mij voor te bereiden voor de keizersnede. Ik moest een operatiehemdje aandoen, mijn parameters werden gechecked en ik moest nog een half uur aan de monitor om de harttoontjes van onze baby te checken. Alles was in orde. Na een uur kwam mijn gynaecoloog langs. Het zou nog zeker duren tot een uur of drie in de namiddag eer ze eraan konden beginnen en het was nog niet zeker of de keizersnede op de materniteit zelf kon doorgaan of in het operatiekwartier door een tekort aan anesthesisten. Dat zou nog even afwachten worden. De moed zonk mij even in de schoenen. Zou ik dan toch naar het operatiekwartier moeten? Ik trok mij terug op aan het feit dat Leentje erbij zou zijn om op te komen voor mijn wensen. Vanaf dan was het wachten geblazen…
Om 13u45 kwam de gynaecoloog terug langs om te zeggen dat ze me meteen zouden komen halen voor de keizersnede. In allerijl belde ik Leentje, die 10 minuten later in mijn kamer stond, klaar om mee te gaan naar de operatiezaal waar ze eerst de epidurale zouden plaatsen. Ik kreeg te horen dat de keizersnede op de materniteit zelf zou kunnen doorgaan, wat al meteen een opluchting was.
Ze namen mij mee naar de operatiezaal, terwijl mijn man nog geruime tijd moest wachten totdat de epidurale gezet was en ik volledig klaar en steriel was voor de keizersnede. Leentje ging met mij mee. Ze kende duidelijk het reilen en zeilen in het UZA en hielp mee met de voorbereidingen, wat me heel erg gerust stelde. Het zetten van de epidurale heb ik nauwelijks gevoeld. Dus dat viel al goed mee. Leentje legde ook elke stap die werd genomen nog eens uit. Niet dat ik die uitleg echt nodig had, want ik wist wat er ging gebeuren en was op voorhand door mijn gynaecoloog ook al goed geinformeerd, maar gewoon het feit dat ze tegen mij sprak, maakte dat ik rustig kon blijven en mijn zenuwen de baas kon. Toen ik dan op de operatietafel lag en de anesthesiste om de haverklap testte hoe hoog de verdoving kwam, kwamen de zenuwen wel terug naar boven. Dan mocht mijn man binnen komen. Toen hij naast mijn hoofd ging zitten en mijn hand vastnam onder de operatielakens, kregen mijn zenuwen wel even de overmacht. Was ik wel voldoende verdoofd? Wat zou ik voelen van de keizersnede? Ik stond op het punt om mama te worden. Het zou NU gebeuren.

Mijn gynaecoloog begroette mij even en zei dat ze er nu aan zouden beginnen. De zenuwen zakten van zodra ik voelde dat ik effectief voldoende verdoofd was. Ik voelde wat heen en weer getrek aan mijn buik, maar ik had totaal geen pijn. Dan hoorde ik de gynaecoloog zeggen dat ons kind er NU aan zat te komen. Leentje nam intussen prachtige fotos van dat moment en een minuutje later hoorde ik het luide gekrijs van ons zoontje, wat bij mij meteen een gevoel van opluchting gaf. Hij was ok! Dan kwamen er allerlei felicitaties van het aanwezige personeel dat we een prachtige mooie zoon hadden. De gynaecoloog hield hem even omhoog en zei dat onze zoon enorm alert was omdat hij zijn oogjes open had. Ik kon een kleine glimp opvangen van onze zoon, die echter meteen in lakens gewikkeld werd en meegenomen naar de aanpalende kamer voor een snelle check-up door de kinderarts. Mijn man en Leentje gingen mee. Intussen werd mijn placenta verwijderd en hoorde ik de assistent-gynaecologe zeggen dat die zonder problemen los kwam. 7 minuutjes later, kwam Leentje terug met ons zoontje en legde ze onze kleine pruts op mijn blote borst en daar is hij heel de tijd blijven liggen terwijl men mij hechtte. Op dat moment was ik alle besef van tijd en wat rondom mij gebeurde kwijt. Het enige wat telde, was dat ik mijn zoon bij mij had. Mijn man en ik hadden besloten om te wachten tot we konden kennis maken met hem, vooraleer we definitief zouden beslissen over de naam. Dat is in die eerste minuten van kennismaking dan ook gebeurd. Terwijl we samen bij elkaar zaten daar in de operatiezaal, besloten we dat het echt wel een Sam was.
Van het personeel kregen we te horen dat dat een heel mooie naam was en dat die echt wel paste bij onze jongen. Toen ik een klein half uurtje later gehecht was, werd Sam even aan mijn man gegeven terwijl ik van de operatietafel naar het bed moest verhuizen. Dan kreeg ik Sam meteen terug bij mij en op weg van de operatiezaal naar de kamer dronk hij al aan mijn borst, als een echt natuurtalent!
Het was 16u15 toen ik terug op de kamer was en we in alle rust konden genieten van ons klein wondertje dat al rustig aan mijn borst lag te zuigen. Helemaal perfect!

Achteraf gezien was de keizersnede reuze meegevallen en zijn mijn wensen allemaal nageleefd. Ik wil daarom Leentje enorm bedanken voor haar aanwezigheid, steun en geruststelling! Ook al was het geen natuurlijke bevalling, het feit dat Sam meteen bij mij mocht blijven, was voor mij enorm belangrijk en heeft heel veel goed gemaakt in mijn beleving.

Ook heel veel dank aan Els en Nathalie, voor hun fantastische begeleiding vooraf en nadien. En wie weet lukt het bij een tweede kindje wel op de natuurlijke manier, met Leentje of Els erbij. Maar als niet, dan is dat na deze positieve ervaring ook geen teleurstelling meer.