Op zaterdag 20 mei heb ik om 17u een afspraak bij Els, de vroedvrouw. Alles ziet er zeer gunstig uit. Mijn baarmoederhals is voor 75% verstreken en ik heb 1-2 cm opening. Els stript drie keer goed door.

Grote zus Elli is gaan logeren bij oma, en mijn man en ik gaan samen uit eten. Tijdens het etentje krijg ik weeen. Ik haal mijn gsm boven en begin te timen. Ze duren telkens 1 minuut en komen om de 4 minuten. Dat gaat ineens snel! We eten rustig ons eten op en ik bestel nog een dessertje: een chocolade moelleux.

Naar het geboortehuis

Het geboortehuis bevindt zich hier op nog geen 10 minuten vandaan. We arriveren om 21u20. Het is even zoeken om er mijn draai te vinden. Het is best wel spannend ook! Kaatje (doula) zet rustgevende muziek op en ik begin me te ontspannen op de zitbal. Toch komt er steeds meer tijd tussen de weeen en beginnen ze te vervagen. Het dreigt hier stil te vallen. Kaatje stelt acupressuur voor door me een voetmassage te geven en Els geeft me nog een borrel met wonderolie. We gaan slapen rond 23u maar ’s nachts valt het volledig stil.

Om 5.30 word ik verdrietig wakker. Ik ben zwaar teleurgesteld in mijn lichaam. Waarom is mijn arbeid stilgevallen? Ik kruip tegen mijn man en we knuffelen. ’t Zal weer niks zijn…
Ik sta op, ga naar het toilet, en merk dan weer een zeurderig gevoel. Terug een wee. Zou het dan toch?

Ontbijt

Gelukkig, ik krijg terug weeen! Elke 5 minuten ongeveer. Ons meisje was gewoon zo lief om ons nog wat slaap te gunnen. Om 7u30 komt Els een kijkje nemen. We zijn allemaal blij dat het terug begonnen is.

Els brengt ons een uitgebreid ontbijt. Ik eet een pistolet met kaas, wat aardbeitjes en een volledige reep chocolade bij een glaasje vers geperst fruitstap en een heerlijke tas thee. Ondertussen volgen de weeen elkaar op. Het gaat erg vlot om ze op te vangen en weg te blazen. Ik heb nu zo’n 2-3 cm opening en nog steeds een 75% verweekte baarmoederhals.
Ondertussen verfrist Kaatje de ruimte, alle ramen gaan open en ze zet weer erg mooie muziek op. Ik kom in de sfeer en vang op verschillende manieren de weeen op, 1 na 1.

Zitbal. Rondwandelen. Een heerlijke rugmassage door mijn man. In de doeken hangen. De uren gaan voorbij en hij steunt me enorm. We hebben even een emotioneel knuffelmoment waarbij we terugdenken aan het hevige bloedverlies op 9 weken zwangerschap, toen we dachten dat we ons meisje kwijt waren. We prijzen ons gelukkig! Het zal nu niet lang meer duren of we hebben ze in onze armen.

In bad

Om 10u30 ga ik in bad en het water doet me deugd. De intensiteit van de weeen neemt stilaan weer af en er komt ook weer meer tijd tussen de weeen. Dit voelt niet meer goed. Ik wil dat het vooruit gaat, dus beslis ik om er weer uit te gaan. Ik ga op de zitbal zitten en probeer door te wiegen en te wandelen de weeen terug te bevorderen. ’s middags krijgen we heerlijke tomaten-kokossoep met brood. Ik doe wat extra energie op en geniet van de maaltijd.

Frisse neus

Als afleiding stelt Kaatje voor een frisse neus te gaan halen en een wandeling te maken. Misschien is dat geen slecht idee! Ik kleed me terug aan en ga met manlief naar buiten. We wandelen naar de kerktoren en terug. Af en toe stop ik om een wee op te vangen, wat vreemde blikken oplevert. Maar daar trek ik me op dat moment niets van aan. De frisse neus doet me deugd.

Terug in het geboortehuis, word ik misselijk rond 13u30. Ik weet niet goed of ik iets zou eten of beter van niet. Els komt kijken en voelt inwendig. Inderdaad, zoals ik verwacht had, heb ik nu 4 cm. Ik weet uit het boek “Genieten van je bevalling” dat de 4cm een kantelmoment vormt. Els zet alles al klaar voor de bevalling en belt Nathalie op.

Ik wandel nog wat rond in de kamer en vang de weeen op door in de doeken te leunen. Ik ga terug in bad zitten, maar er is weinig progressie. Nathalie komt voelen, de baby stelt het zeer goed. Toch komt er maar geen vordering in de weeen. Om 16u30 blijkt dat ik nog steeds maar 6 cm opening heb. Ik heb dus uren gedaan over 2 cm. Ook de vliezen voelen nog te soepel aan. Dit kan nog een tijd duren. Om 17u45 voelt Els mee tijdens een wee wat er vanbinnen gebeurt. En dat is teleurstellend. Om een of andere onbekende reden maakt lichaam te weinig hormonen aan. Samen met Els beslissen we om toch de vliezen te breken.

En dan gaat het snel

De weeen worden heviger en volgen erg kort op elkaar. Ik mag terug in bad. Het is dan 18u. Mijn man bespreekt de mogelijkheden om ons meisje zelf aan te pakken. Maar eens in bad duurt het 6 minuten voor ik weer een wee krijg. Ik voel dat dit niet oke is. Het is duidelijk dat ze niet in bad geboren wil worden. Ik stel zelf voor om eruit te gaan.

Els maakt het bed klaar en legt doeken op de grond. Ik leg mijn armen op bed en ga op mijn knieen zitten. De vroedvrouwen zitten in de buurt en manlief zit achter mij. Hij vraagt me om mijn ‘trucje’ te doen om de weeen op te wekken. Blijkbaar heb ik een onbewuste move, iets met wiegende heupen, ik weet zelf niet exact wat ik deed, maar het werkte wel.

Persdrang

Plots gaat het heel snel. Om 18u35 krijg ik hevige weeen en om 18u49 voel ik persdrang. Instinctief begin ik te persen. Een oerdrang komt naar boven en al “zingend” duw ik in volle kracht naar beneden. Els zit naast me en moedigt me aan: “Goed bezig, blijf vooral zingen!” En dan staat de kruin al. Auw, dit doet pijn. Ik heb de neiging om te blijven persen maar Els houdt me tegen: “Stop met persen, het hoofdje is er al. Wacht even en luister naar je lichaam” Ik herinner me een passage uit het boek, dat als een flits door mijn hoofd schiet. Als je de ring of fire voelt branden, dan pers je te hard. Je kan best even wachten en voelen wat je moet doen. Dat wil namelijk zeggen dat je teveel druk zet. Els gaat verder: “voel maar beneden.” Ik voel, en oooh, wat is dat een vreemd gevoel! Ik voel het hoofdje en er komt een nieuwe perswee.

Enkele seconden later, om 18u51, is ons Liz geboren! Manlief vangt ze op en ze ligt omgedraaid in zijn handen onder mij. Instinctief trekt hij de baby naar zich toe, maar dat is niet de bedoeling. Els begeleidt hem en brengt ze onder me door zodat ik ze kan pakken.

“Oooooooooooooh” – al trillend – is het enige dat ik kan uitbrengen. Gevolgd door: “ze lijkt niet op Elli, eh?